De kogel op D-day maandag, feb 25 2013

Ik twijfelde vandaag over titels voor deze blog, het was immers voor mij een soort van D-day, maar uiteindelijk is ook de kogel door de kerk.
Twee vrij vage begrippen eigenlijk. D-day vond plaats op 6 juni 1944, de aanduiding voor de eerste dag van ‘Operation Overlord’, het begin van het einde van de tweede wereldoorlog. En als het staat voor het begin van het einde dan weet ik niet of ik het nog wel zo’n geschikte titel vind voor de blog waarin ik het feitelijke begin van mijn revalidatietraject aankondig. Tenzij je het leest als het begin van het einde van een periode van de pijn en het daarmee samenhangende verlies van vertrouwen op een goede afloop, dan kan het weer wel. Behalve dan dat ze me bij het revalidatiecentrum maar één harde belofte hebben gedaan en dat is dat ze niet nastreven dat ik door hun traject van behandelingen ook feitelijk van de pijn af zal komen. Ze zullen me proberen te leren er beter mee om te gaan, dát dan weer wel.

Maar goed. De kogel is vandaag wel door de kerk gegaan. Ik heb afgelopen weekend besloten om te doen wat de meeste mensen die me hierop aangesproken hebben (bedankt daarvoor!) me zeiden te doen. Ik heb mijn gevoel gevolgd. Vanaf het eerste gesprek tijdens de intake voor revalidatie heb ik niets gezien in een traject van één dag per week. Ik ken mijn piekerhoofd, weet hoe fysiek stuk ik kan gaan in een paar uur tijd en weet dat ik bij vlagen Oscar-waardig toneelspel kan laten zien.
Als ik dit een echt eerlijke kans wil geven moet ik voorkomen dat ik te veel tijd heb om mij voor te bereiden op mijn rol als revalidant. Dan zal ik moeten laten zien hoe mijn dagelijkse leven er momenteel uitziet en dus niet toe moeten leven naar het één dag gewoon ‘even’ volhouden om daarna zes dagen de tijd te nemen om ervan bij te komen.
Ik sta nu dus op de wachtlijst voor opname. Eerst een maand met daarna een evaluatie om te bepalen of dit werkelijk de juiste optie is. En als dat zo is, een half jaar doorpakken. Een half jaar van zondagavond tot vrijdagmiddag van huis weg. Een half jaar een weekendrelatie, met een man die ook gewoon in weekends werkt. Een half jaar lang weinig paarden, want die kunnen natuurlijk niet op bezoekuur komen. Hopelijk niet een half jaar zonder sociaal leven, al zal het soms wat anders ingericht moeten worden dan nu.

Ik heb nog even de tijd om aan het idee te wennen, de wachtlijst is zo’n 1,5 tot 2 maanden…

7 Responses »

 

Revalidatie intake 4/4 vrijdag, feb 22 2013

Weet je wat fijn zou zijn geweest? Dat als ik nu bij de revalidatie was gekomen zij daar een voor mij uitgestippeld programma hadden liggen. Dan had ik de wachtlijst voor ik kon beginnen nog wel voor lief genomen ook.

Ik ben het moe. Ik ben het plannen moe, het nadenken moe, de pijn moe. Ik ben zat van de vragen waar ik geen antwoord op weet, van de gevoelens die ik onder woorden moet brengen terwijl ik niet weet hoe en van de twijfels over de toekomst.

En nu moet ik nadenken over wat ik wil, want hoewel ik het fijn vind dat ze bij de revalidatie ook concludeerden dat ik niet echt makkelijk in een hokje pas, wisten zij eigenlijk ook niet wat nou precies goed voor me zou zijn.

Optie 1 is de optie die ik vanaf het begin niet zag zitten, namelijk 1 dag per week een hele dag bezig zijn met therapieën. De andere optie is er eentje waar ik me eigenlijk, bij gebrek aan andere haalbare opties, al bij neer had gelegd. Op zondagmiddag naar Zeist en op vrijdagmiddag weer naar huis, intern dus, en dan de hele week een paar uur per dag bezig zijn met het zoeken naar de balans tussen lichaam en geest.

Optie 1 leek me in het begin dus helemaal niets. Want wat heb ik eraan om me 1 dag in de week compleet te (laten) slopen, daar 5 dagen van bij te moeten komen en vervolgens nog een dag te hebben om me voor te bereiden op weer een nieuwe loodzware dag? Maar aan de andere kant, wat levert het me op om 5 dagen per week helemaal weg te zijn van alles wat ik lief heb en wat vertrouwd is? Het is een gekke balans die ik op moet maken, de uitersten kunnen haast niet verder uit elkaar liggen, maar toch zijn dit de keuzes.

Het leek allemaal zo simpel, ik dacht het moeilijkste en zwaarste (alle intake onderzoeken) nu achter de rug te hebben, maar natuurlijk werkt het zo weer niet. Er is geen uitgestippeld programma als ik niet beslis welk programma het moet worden.

Maandag moet ik beslist hebben, dus wordt vervolgd…

3 Responses »

 

Revalidatie intake 3/4 dinsdag, feb 12 2013

Vanmorgen reed ik samen met Ralf naar Zeist, want vandaag stond als eerste de ‘systeemintake’ op het programma. Dit houdt in dat iemand die dichtbij je staat mag komen vertellen hoe hij vindt dat het met je gaat. Best gek om erbij te zitten als het over jou gaat, maar eigenlijk zei Ralf niets dat ik niet al wist (gelukkig maar).
Na deze afspraak had ik 2 uur pauze waarin ik met mijn DS op de bank heb gelegen en met de andere intakers heb geluncht. Na de lunch mocht ik naar de fysiotherapeut. Ik ben gestopt met tellen hoeveel fysio’s ik in mijn leven al heb gezien, gesproken en behandeling van heb ondergaan en mijn cynisme over deze beroepsgroep kan de revalidatiefysio niet helemaal ontgaan zijn. Ze nam gelukkig geen wraak door mij ook nog eens flink aan het werk te zetten, want na een gesprek vielen de oefeningen die ik moest doen reuze mee.
Het was duidelijk dat het niet in de moeilijkheidsgraad van de oefeningen zat, maar in de vragen die erbij hoorden. ‘Wat voel je bewegen als je deze oefening doet?’ ‘Waarom doe je de oefening zo groot?’ ‘Wat voel je als je de oefening kleiner maakt?’ Pas bij de laatste oefening begreep ik wat ik had gedaan, toen moest ik namelijk iets met mijn armen en kwamen de antwoorden op de vragen als vanzelf. Toen wel… 

Na een kleine pauze ging mijn intake-groepje naar ‘kunstzinnige therapie’. Iets waar ik geen voorstelling bij kon maken, maar stiekem wel wat naar uit had gekeken. Ik uit mezelf doorgaans ‘kunstzinnig’ door te schrijven, maar met klei of verf gooien leek me ook wel wat. Helaas werd er niet gegooid met het één of ander en hoewel dit best een deceptie was, vond ik het ook wel weer interessant. We begonnen met een bodyscan net als bij de psychomotorische therapie en kregen daarna de opdracht onszelf te tekenen. Ik tekende wat ik het liefst aan mezelf zag, ik had mooi haar, nette kleren en hoge hakken. Ik mis mijn hakken! Omdat ik nog wat tijd overhad tekende ik ook de kat erbij, het in mijn ogen enorme vel papier was namelijk nog lang niet vol.
Toen we de tekeningen gingen bespreken was dat ook wat direct gezegd werd, ik tekende klein. Maar het poppetje leek wel een pittige verschijning die wist waar ze voor stond. Ik had dus blijkbaar niet alleen getekend wat ik wilde zien, ik had ook getekend hoe ik me voelde.

Over anderhalve week heb ik het afsluitende ‘adviesgesprek’. Dan hebben alle artsen, peuten en logen die ik in de drie dagen heb gezien en gesproken overleg gehad. Ze hebben dan mijn vragenlijsten geanalyseerd en mijn tekening bewonderd. Hiermee vormen ze dan een advies voor een eventuele behandeling. Eén dag per week, drie dagen per week, intern voor vijf dagen per week behandeling? Of misschien wel geen behandeling omdat ik hier niet op mijn plek zal zijn. Ik weet het niet, weet op het moment ook niet wat ik wil of hoop. Eerst maar eens  mijn lijf rust gunnen en mijn hoofd leeg zien te maken, want was het intensief.

 Wordt dus nog vervolgd…

Leave a Response »

 

Revalidatie intake 2/4 donderdag, feb 7 2013

Wat kan een dag lang zijn. Om half 9 vanmorgen stond de taxi voor de deur, om 9.20 werd ik afgeleverd bij het revalidatiecentrum, waar ik om half 10 voor mijn eerste afspraak werd verwacht. Mooi op tijd om eerst een kopje thee in te schenken dus.
Ik heb vandaag voor het eerst met een psychiater gesproken, dat was minder erg dan ik had voorgesteld. Het was gewoon zelfs net een mens! Ze was duidelijk, legde uit waar ik vragen bij had en wist zelfs geruststellend over te komen. Horde één van de dag was dus genomen.
Horde twee was erger, het restant van de stapel vragenlijsten waar we de vorige intakedag mee waren begonnen lag er nog. En met die stapel ook een zichzelf erg serieus nemende mevrouw A. die ons maande stil te zijn en de vragen niet met elkaar te bespreken. Mijn mede-revalidanten en ik zuchtten eens diep en later bij de lunch bespraken we dat dit soort schooljuffen-gedrag ons juist recalcitrant maakte. Wij begrijpen namelijk best dat we daar voor ons eigen bestwil zitten, maar die vragenlijsten zijn soms zo suf opgesteld dat het gewoon lucht geeft als je er even met elkaar om lacht. Maar van mevrouw A. mocht er duidelijk niet gelachen worden vandaag. Jammer!

De therapie waar ik in mijn vorige stukje de naam niet meer van wist, was vandaag aan de beurt. Het bleek te gaan om psychomotore therapie. Iets non-verbaals waarbij bewustwording van je lichaam en grenzen vandaag centraal stonden. Eerst moesten we een ‘bodyscan’ doen, ieder lichaamsdeel werd benoemd en daar moest jij dan even bij stil staan. En hoewel dit suf klinkt, maakte het mij best verdrietig. Want stil staan bij lichaamsdelen die niet doen wat jij van ze verwacht is heel raar. Hoe voelen voeten die gevoelsmatig van een ander lijken te zijn? Hoe voelt een rug die voor stekende pijn zorgt en je boos en verdrietig maakt? Gelukkig mochten we ook stilstaan bij schouders (die zijn sterk, ik draag daar als het even kan de verantwoording voor de hele wereld op mee), borstkas, armen, handen. Armen en handen waar je een paard mee kan borstelen, de kat mee kunt knuffelen en fijne mensen mee kunt omhelzen. Daarna was ook het hoofd aan de beurt, het hoofd dat maakt dat ik denk (en pieker), maar dat ook maakt dat ik schrijf en lach.

Tot slot gingen we een oefening doen met betrekking tot grenzen. We moesten één voor één een ander laten naderen en aangeven hoe dichtbij de persoon mocht komen. Toen ik aan de beurt was, en mijn ‘partner’ nog geen stap had verzet, viel mij iets op. Ik ademde vrijer, de ruimte was lichter en ik voelde me voor het eerst vandaag best fijn. Hem dichterbij laten komen voelde niet als een optie, ik besloot hem dan ook te laten staan en te genieten van de ruimte die ik op dat moment had gecreëerd.  Het boeide me niet wat de therapeut hierover op zou schrijven, even was er een moment van mij en dat voelde goed! Dat ik het daarna ook nog kon beargumenteren in het gesprek dat (uiteraard) volgde was mooi meegenomen.

De dag werd afgesloten met een intakegesprek. Dat dit op het eind van dag 2 plaatsvond was blijkbaar heel normaal, hoewel het indruist tegen mijn idee dat een intake een begin van iets is. Uiteindelijk hierin weer wat vragen beantwoord weten te krijgen en dat geeft de komende dagen hopelijk weer wat rust in het hoofd. En dat kan ik goed gebruiken, ik ben inmiddels zowel mentaal als fysiek heel erg moe. Nog twee dagen te gaan…

One Response »

 

Revalidatie intake 1/4 vrijdag, feb 1 2013

Vandaag was de eerste dag van de 4 dagen die staan voor de intake voor revalidatie. We zaten daar met 3 mensen in hetzelfde, maar toch volledig andere, schuitje ‘chronische pijn’ te zitten. Eerst hebben we een presentatie gekregen over hoeveel en welke soorten revalidatie er zijn, we hebben geluncht, ik heb een arts gezien (en gesproken) en we hebben ellenlange vragenlijsten zitten scoren. Ik heb een hekel aan die vragenlijsten.
In de loop der jaren heb ik zoveel soorten lijsten gezien en gescoord dat ik denk dat ik minstens 10 bomen daarvoor in de plaats moet planten. Wat me tegenstaat aan die lijsten is het feit dat de geesteswetenschap inmiddels zo ver is doorgeslagen dat ze individuen op basis van hun gedachten en gevoelens in hokjes willen stoppen. En ik pas niet goed in een hokje. Het hokje is me te groot of te klein, de inrichting staat me niet aan, het tocht, het is er te warm, of voor mij nog erger, te koud.
Daarnaast word ik van die vragenlijsten vreselijk achterdochtig. Ik vul in dat ik niet denk dat ik achtervolgd word, maar vraag me vervolgens wel af wat ‘ze’ zullen afleiden uit het antwoord dat ik 3 vragen later geef. En hoewel ik ervan overtuigd ben dat je wordt wie je bent door wat je meemaakt en dat dus helemaal niet per definitie slecht is, vind ik wel dat mijn huidige leventje geen klap aan is. Ik denk altijd dat de uitkomst van dergelijke vragenlijsten dus zijn dat ik een volledig gestoorde en meervoudige persoonlijkheid ben of heb.
Maar we lijden natuurlijk het meest door het lijden dat we vrezen, dus ik heb naar mijn eerlijkste eer en geweten de lijsten zitten scoren, onderwijl soms grappend met mijn medematrozen. Tijdens wat losse gesprekken vielen me een aantal dingen op, mijn medematrozen en ik deelden eenzelfde gevoel voor humor. Een tikje cynisch en zwartgallig, fijn om dat van elkaar te begrijpen. Daarnaast bleek al heel snel dat we alle drie liever niet om hulp vroegen, maar zelf aanklooiden. En dat we daarin zo ver zijn doorgeslagen dat we nu dus hier terecht zijn gekomen.

En verder? Was het vooral heel vermoeiend, ik was blij dat mijn taxi wat te vroeg was en ik naar huis kon. Maar ook heb ik al geleerd dat ik eerder moet aangeven dat ik echt even moet liggen en zie ik de komende drie dagen (verdeeld over 3 weken) wel wat er nog meer zal gebeuren. Ik ga kennismaken met kunstzinnige therapie, revalidatiefysiotherapie en nog minstens één therapie waar ik de naam van vergeten ben. Ik ga nog veel meer vragenlijsten in moeten vullen en ook nog meer gesprekken moeten voeren. Ik kijk uit naar de lunches, want de gesprekken met mijn medematrozen in het schuitje ‘chronische pijn’ vond ik tot nog toe het meest verhelderend werken…

4 Responses »