Stoppen? dinsdag, jun 24 2014

Misschien moet ik maar stoppen met bloggen. Ik ben nu 1,5 jaar bezig en mis zelf de stijgende lijn in zowel mijn fysieke als mijn mentale gezondheid. Het schrijven kost me op zich nog steeds niet heel veel moeite, maar het kost me wel steeds meer moeite om een beetje een positieve lijn te volgen. Ik krijg het ook weleens terug, dat ik zo negatief ben in mijn stukjes en dat ik positief moet denken omdat ik anders nooit beter word. Wat dat beter worden dan ook in mag houden.

Maar het is, nee, misschien is dat geen feit. Ik moet schrijven ‘Ik vind’ het nou eenmaal verrekte moeilijk om na jaren van pijn, frustratie en verdriet en na een jaar van zogenaamde behandeling waarin ik echt al mijn energie en hoop heb gestoken, maar waarvan ik vrij weinig tastbare vooruitgang zie of voel, positief te blijven.
Soms word ik heel kattig van die mensen die maar roepen dat ik positief moet blijven en vraag ik me af hoe het met hen zou gaan als zij al 2,5 jaar lang het grootste deel van de dag liggend door zouden brengen (en dan heb ik niet over de voorgeschiedenis hierbij). Begin december 2011 ging ik ‘stukker dan stuk’. Spit, dachten we nog in het begin. Maar spit gaat na 2 weken over. En bij mij ging het niet over na 2 weken en inmiddels vraag ik me na dik 2 jaar af waar deze ellende nog toe zal leiden.

Natuurlijk heb ik heerlijke dagen, natuurlijk doe ik mijn stinkende best om ‘om te denken’ en probeer ik echt te denken dat een dag waarvan ik heb genoten dus een goede dag was. Maar hoe oneerlijk voelt het als ik na zo’n goede dag de pijn zelfs in mijn dromen voel? Hoe kun je positief blijven als je huilend wakker wordt van je eigen pijn? Terwijl ik al zo slecht slaap omdat de zorgen en pijn groter zijn dan mijn hoofd soms aan kan.

Ik heb fijne vrienden, familie, de kat en de paarden om me op te beuren. De zon schijnt en als ik mijn best doe voel ik heus die warmte wel op mijn huid. Ik zou alleen zo verrekte graag willen dat het anders was. Dat ik ook eens voor een ander kon zorgen, dat ik weer eens kon mopperen over werk en vervelende klussen en dat ik tegen een ander kon zeggen dat positief denken dé oplossing is voor de shit waarin ze zich op dat moment misschien bevinden.
Maar feit is dat positief denken niet altijd lukt en zeker niet altijd maar een oplossing biedt. Natuurlijk helpt het ook niet om in een hoekje te blijven liggen en treuren. Maar soms toegeven aan het verdriet van het moment is wel gewoon menselijk en ik ben ook maar gewoon een mens. Er is niets glamoreus of positief aan ziek-zijn. Misschien achteraf, als je de dalen hebt overwonnen en de bergen hebt beklommen. Maar als je er middenin zit, zoals ik nu, dan is het onmogelijk om altijd maar positief en hoopvol te zijn. Dat is in elk geval voor mij zo. Daarom had ik ook nooit gedacht zo ziek te zullen worden, daar ben ik niet het mens voor. Zieken op tv zijn altijd krachtig en positief en maken van elk minpunt een pluspunt, hoe ziek ze ook zijn. Sorry dat ik niet zo ben, maar verwijt me alsjeblieft niet dat ik het niet probeer…

 

7 Responses »

 

De makkelijke weg woensdag, jun 11 2014

Vroeger in VWO 3 had ik een wiskundedocent die, net als ik ongeveer begreep wat er in het boek stond, regelmatig de les begon met ‘wat in het boek staat kan allemaal wel zo zijn, maar jullie als ‘Attenummers’ moeten ook deze methode beheersen.’ En vervolgens kwam er dan een uitleg waarbij ik meestal binnen 3 minuten het spoor volledig bijster raakte. Makkelijker kon hij het niet maken, wél moeilijk en dat vond ik zeer irritant, want waarom moeilijk doen als het, relatief (zeker in mijn geval met wiskunde), makkelijk zou kunnen?

Blijkbaar ben ik ergens het spoor van de makkelijke weg behoorlijk kwijtgeraakt. Of misschien heb ik mijzelf onder andere door dit soort wiskundelessen geleerd dat de makkelijke weg minder waardevol is en daardoor geen serieuze optie. Maar is dat eigenlijk wel zo?
Gister werd mij een wijziging in mijn huidige behandelplan voorgesteld, om het misschien wat makkelijker voor mezelf te maken. Gelijk vraag ik me dan af of ik niet geschikt ben gebleken voor de huidige uitgestippelde weg en daarnaast vraag ik me af of ik via een makkelijkere route wel bij een net zo goed resultaat zal komen als wanneer ik op het moeilijke pad blijf doorgaan.
Mijn behandelaar stelde mij de vraag of ik zelf dacht dat het huidige plan te zwaar was, ik heb immers flink meer pijn en de laatste tijd ook regelmatig uitval en krachtsverlies in mijn handen, naast de al bekende perikelen met mijn rug en benen. Ik kon niet tot een antwoord komen, ik weet niet of iets te zwaar is voor me, want ik vind het te makkelijk om de toename van klachten te wijten aan therapie of omgevingsfactoren. Dan voelt het net of ik iets zoek om het op af te schuiven, alsof ik een zondebok zoek en als ik dan die zondebok uit mijn leven kan gooien moet het goed, of in elk geval beter, worden. En mijn ervaring is dat het geen enkele zin heeft om een zondebok te zoeken, omdat na het verbannen van zo’n zondebok mijn klachten nooit echt weg waren.

Waarschijnlijk zit daar een kronkel in mijn denken. Moet ik het niet zien als een oorzaak bij het gevolg zoeken als soort van excuus, maar moet ik het zien als een makkelijkere weg bewandelen om het mijzelf eens niet zo moeilijk te maken. Maar ik ga natuurlijk wel voor het hoogst haalbare resultaat, namelijk beter worden dan ik nu ben en liefst niet een beetje beter worden, maar helemaal beter worden. Is het dan niet logisch om daar juist keihard voor te moeten werken? Is het dan niet beter om letterlijk met bloed, zweet en tranen je best te doen om dat doel te bereiken, want kun je met die makkelijkere weg wel hetzelfde resultaat behalen?

Uiteindelijk heb ik na de Havo, waar ik halverwege VWO 3 naar terug ben gegaan, alsnog mijn ‘Attenum’ diploma gehaald. Met een wiskundelerares die stipt bij het boek bleef en zichzelf echt niet vermoeide met verdieping van de stof. Dat bleek voor mij al uitdaging genoeg, het was mijn enige tekort op mijn lijst. Maar het doel, dat diploma, heb ik wel bereikt…

Leave a Response »

 

Help!!! vrijdag, jun 6 2014

Inmiddels is dit de derde poging die ik doe om een stukje over ‘hulp vragen’ op papier te krijgen. Op de één of andere manier is dit blijkbaar -voor mij- een heel lastig onderwerp. En ik heb de afgelopen dagen geleerd dat dit voor heel veel mensen best ingewikkeld kan zijn.
Want, wanneer bied je hulp aan? En hoe bied je die hulp dan aan? En aan de andere kant is het de vraag wanneer je hulp moet vragen en van wie en hoe en is het niet te veel?

Een vriendin zei dat ze vaak gewoon iets deed voor iemand, zonder het te vragen van te voren. Want door het te vragen, zo redeneerde zij, confronteerde ze de ander zo met zijn of haar hulpbehoevendheid. Door iets gewoon te doen, alsof het een vanzelfsprekend iets is, dacht zij dat te ondervangen. Hartstikke mooi en liefdevol geredeneerd!
Maar als ik naar mijzelf kijk en een rondje doe onder vrienden die ook weleens hulp nodig hebben, is dit een typisch voorbeeld van iets dat ook heel verkeerd kan vallen, ondanks de goede bedoeling erachter. Wie zegt immers dat je hulp nodig hebt als je dat niet zelf hebt aan kunnen geven? En wie zegt dat je hulp wilde, als dat niet eens gevraagd wordt? Aan de andere kant weet haast iedereen ook wel hoe vreselijk moeilijk het soms is om hulp te vragen of om aan te geven dat iets niet lukt, dus dan kan het ook wel weer fijn zijn als iemand je het werk én die vraag uit handen neemt. Maar dan moet dat wel het liefst iemand zijn die je kent, die weet wat ie doet en waarbij je je dus niet bezwaard hoeft te voelen.
Hulp nodig hebben en je bezwaard voelen, lijken een soort Siamese tweeling die hardnekkig hand in hand samengaan. Terwijl ik ook al heel dikwijls heb gehoord dat mensen het juist wel prettig vinden om iets voor me te kunnen doen. Mijn pijn kunnen ze niet wegnemen, ze kunnen niet maken dat ik weer beter loop of weer kan fietsen, dus als ze me dan kunnen helpen met iets praktisch, hebben ze toch iets voor me gedaan. En eerlijk is eerlijk, dat verlicht natuurlijk ook.

Voor mensen zoals ik, mensen die erg zelfstandig zijn (of waren) en die het liefst alles zelf doen is het vaak lastig om aan te geven dat hulp gewenst is. Hulp ontvangen is namelijk een stukje controle loslaten. En als je je ook nog bezwaard voelt, dan durf je vaak niet goed aan te geven wat je nou precies nodig hebt. Vind je jezelf weer veeleisend en ondankbaar, terwijl die ander zomaar iets voor je doet. Bij mensen die het zo lastig vinden om hulp te vragen én te aanvaarden is het belangrijk dat de hulpvraag wel eerst door henzelf gesteld wordt. Door het stellen van de vraag moet je namelijk nadenken over wat je nou eigenlijk nodig hebt en kun je zelf toch nog een beetje controle houden over wie je wanneer op welke manier helpt. En door het zelf stellen van je vraag kun je ook gewoon bedanken en leer je dat schuldgevoel niet nodig is. Op een vraag kan en mag een ander immers ook ‘Nee’ zeggen.

Gelukkig zijn er mensen die een ander willen helpen, daar zijn we het allemaal wel over eens, denk ik. Dat dingen soms verkeerd overkomen of vallen zal nooit te voorkomen zijn. Alhoewel, misschien wel, door erover te communiceren. Contact maken met een ander en niet zomaar invullen. Iets dat vaak heel moeilijk is en waar iedereen weleens de mist mee ingaat, of je nou een beperking hebt of niet!

Leave a Response »