‘Je hebt echt mazzel dat je voor deze rolstoel in aanmerking komt, want dat maken we eigenlijk nooit mee. Ik bedoel, je kunt natuurlijk nog best wel wat ondanks je beperkingen.’
Ja, ik kan inderdaad best nog wel wat, maar zelfstandig in mijn eentje langer dan een klein half uurtje lopen zit er toch al flinke tijd niet meer in. En blijkbaar word je dan geacht niet meer alleen weg te gaan, want een hulpmiddel waarmee je dat wel kan wordt praktisch nooit verstrekt. En als dat wel wordt gedaan ben je een ‘geluksvogel’.
Volgens mij was mijn portie geluk groter geweest als ik die rolstoel in zijn geheel niet nodig had gehad. In hoeverre kun je eigenlijk van geluk spreken als het gaat om het herwinnen van een klein stukje zelfstandigheid? Zou dat niet gewoon logisch moeten zijn, in plaats van geluk?
Het lijkt erop dat ik vanaf februari volgend jaar een stukje zelfstandigheid terug heb. Ik schrijf dat het erop lijkt, omdat ik na talloze nare gesprekken en bizarre plotwendingen nog steeds niet helemaal overtuigd ben dat ik nu een rolstoel ga krijgen die doet wat ze me al dik 1,5 jaar beloven. Namelijk echt helemaal zelf in een passende stoel van huis kunnen.
Het schijnt gek te zijn dat ik dat, desnoods met behulp van een rolstoel, nastreef. Volgens de gemeente is een rolstoel geen goede oplossing en moet ik blij zijn (weer zo’n term) met toegang tot de regiotaxi. Dat je met die taxi nog weer afhankelijk bent van anderen en idioot veel energie kwijt raakt aan oeverloos wachten, dat dringt tot niemand door. Zodra ik over energie begin krijg ik namelijk meteen terug dat ik daar ook in beperkt ben en zodoende ook niet over energie beschik om mezelf voort te rollen.
Misschien ben ik raar, misschien is het inherent aan mijn klachten, maar ik maak onderscheid in energie en energie. Het kost mij bijvoorbeeld flink meer om te zitten wachten op een taxi (die mag een kwartier eerder komen en heeft ook nog eens die marge ná de afgesproken tijd) om vervolgens samengeplakt met wildvreemden een taxirit te ondergaan die ook nog eens 1,5 keer zo lang duurt als wanneer ik zelf was gegaan dan om zelf naar een station te rollen. En dat rollen geeft me nog het gevoel van een workout ook! En iedereen weet denk ik wel, dat je van sporten juist energie krijgt.
Maar goed, het duurde nogal lang voor men dit bij de gemeente wilde begrijpen en aangezien het mij behoorlijk aan de financiële middelen ontbreekt om zelf die rolstoel te bekostigen, ben ik nu blijkbaar een echte geluksvogel. De stoel is vandaag aangemeten. Met de mededeling dat als ik hem in februari heb, ik wederom van geluk mag spreken…