Door het debacle met mijn eeuwige pijn die volgens neuroloog, neurochirurg, orthopeed en anesthesioloog/pijnarts niet kon bestaan en het daarop volgende (ver)wijzen van kastje naar muur en vooral naar mij omdat ik schijnbaar alles verkeerd deed om door de heren artsen van toen geholpen te kunnen worden, ben ik wel een beetje klaar met dokters. Oké, dokter B. die door veelvuldig in mijn hoofd roeren me weer met beide voeten op de grond kreeg in plaats van met mijn hoofd al door een strop, bleek uiteindelijk een fijne en goede dokter. Maar in mijn hoofd was de kans op nog een keer een goede dokter tegenkomen ongeveer net zo klein als de deur open moeten doen voor Winston met zijn moeilijke achternaam en de postcodekanjer. Dat is vast niet eerlijk en ook niet helemaal waar omdat ik ook wel een fijne huisarts heb, maar in mijn hoofd zijn artsen nou eenmaal een heel grote rode vlag geworden. De diagnose conversie/fns maken het er ook niet makkelijker op, omdat ik daardoor bang ben dat er nog eerder wordt verondersteld dat alles wat ik nu nog zou kunnen mankeren daarop gebaseerd is en dus wederom zal worden gediagnosticeerd als ‘het zit tussen de oren’. 

En het probleem waarvoor ik mij in maart bij mijn huisarts meldde zit ook letterlijk tussen mijn oren. Sinds oktober heb ik namelijk heel vaak flinke hoofdpijn en daarbij ook regelmatig terugkerende migraine-aanvallen. Had ik eerder misschien een keer of twee per jaar een aanval van gruwelijke hoofdpijn waarbij ik alleen nog in een donkere kamer met mijn hoofd onder mijn kussen heel stil wil (en kan) liggen, nam het aantal dit jaar alleen al toe tot een aanval of negen. En tot nu toe zijn de aanvallen ook steeds heftiger geweest met als klap op de vuurpijl (of mijn hoofd) een aanval waarbij ik na een aantal uren niet weten hoe ik het had van de hoofdpijn ook nog begon te stuiptrekken. Dat was een vrij beangstigende nacht en daarop besloot ik toch maar weer bij mijn huisarts aan de bel te trekken.


Eigenlijk was het mijn bedoeling dat zij me gerust zou stellen. Dat het vaker voorkwam en niets bijzonders was. Maar het ging al mis bij het feit dat de assistente me inplande voor een echt bezoek in plaats van een telefonisch consult. Langskomen mag sinds Covid namelijk alleen nog in noodzakelijke gevallen en blijkbaar was ik nu een noodzakelijk geval.
Mijn huisarts hoorde mij aan en fronste haar wenkbrauwen. Meestal ook geen goed teken. Ze mat nog even mijn bloeddruk, die prima was, ondanks dat ik door die opgetrokken wenkbrauwen toch ook wel weer wat bezorgd werd, en besloot me door te verwijzen naar de neuroloog. Met daarbij de mededeling dat als de afspraak pas in oktober zou kunnen ik haar moest bellen, want dat vond ze veel te ver weg, gezien die stuipen. Haar laten bemiddelen in de afspraak was niet nodig, ik belde net toen iemand anders had afgezegd, dus kon snel terecht in het ziekenhuis. 

En hoewel ik denk dat ik inmiddels een betere patiënt geworden ben, door schade, schande, ouder worden en ongetwijfeld ook wel iets van al die jaren therapie, denk ik ook dat dokters nu misschien wel iets anders te werk gaan. Of ik had mazzel, dat kan ook. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit niet heb hoeven wachten tot de arts tijd had. Op zich niet verkeerd, want blijkbaar nam de arts dan wel de tijd voor zijn patiënten, al merkte ik daar persoonlijk nooit wat van. Doorgaans stond ik na 5 minuten haastig te woord te zijn gestaan alweer buiten. Gefrustreerd, boos, verdrietig en met het gevoel dat ik weer eens afgeserveerd was.
Maar nu ging het heel anders! We waren wat te vroeg in het ziekenhuis, maar blijkbaar kreeg de dokter een seintje dat we er waren, want we zaten nog maar net in de wachtruimte toen we al naar binnen geroepen werden. En vervolgens ging de dokter in gesprek met me, onderzocht ze me en besprak ze haar gedachten en hoe we nu verder zouden kunnen. En in dat hoe verder had ik zelf ook een stem. Zo zag de dokter nu geen reden voor een scan van mijn hoofd, maar als mij dat wel zou geruststellen, dan was dat wel mogelijk. De stuipen vond zij wel bijzonder, maar eerder een gevolg van de onmogelijke pijn waardoor ik al mijn spieren strak zette en die natuurlijk ook weer een keer moesten ontspannen dan als oorzaak van een medisch probleem.

Ik kreeg een recept mee voor nieuwe medicijnen. Want ik leerde dat er wel negen verschillende medicijnen tegen migraine zijn en dat je maar net moet vinden wat voor jou werkt en mocht een afspraak maken voor over een maand of drie. Mocht ik me in de tussentijd meer zorgen gaan maken of ergere klachten krijgen, dan moest ik contact opnemen.
Al met al was ik behoorlijk gerustgesteld en vooral heel blij met hoe dit ziekenhuisbezoek gegaan was. Niet dat ik er nu een gewoonte van wens te maken, maar het stelt wel gerust dat ik ondanks de diagnoses die ik inmiddels heb gekregen over mijn gare lijf, wel nog steeds dokters kan treffen die gewoon naar mij op dat moment luisteren en kijken!