Ik zat van de week bij de therapeut te zuchten over het feit dat ik nu al twee jaar bezig ben met therapie en dat ik nog steeds niet ren, fiets, auto rijd of maar aan echt werk hoef te denken en dat ik daar wel een beetje klaar mee ben. En als een therapeut dan zegt dat ze iets wil zeggen wat je niet wilt horen, dan weet je dat er echt iets gaat komen waar je niet blij mee gaat zijn.
De meeste trajecten voor mensen met klachten zoals de mijne (ja echt, er zijn er meer) duren vijf tot zeven jaar. Dat zei ze. En ze zei er niet eens bij of die mensen na die jaren dan ook echt weer een leven hadden of dat ze eigenlijk alleen maar hadden geleerd om te leren leven met het feit dat ze geen leven meer hebben.
Vijf tot zeven jaar. De gemiddelde crimineel hoort minder tegen zich eisen en krijgt een nog lagere straf opgelegd. En heeft dan ook nog eens kans op vervroegde vrijlating vanwege rare regels of goed gedrag. Maar goed, daar heb ik niets aan, want ik haat rare regels en dat leidt bij mij automatisch tot alles, behalve goed gedrag. Maar verdorie zeg, ik ben toch geen crimineel? Ik was en ben niet altijd even aardig, maar ik geloof er niet in dat de problemen met mijn lijf een straf ergens voor zijn. Al maakte die uitspraak vijf tot zeven jaar wel dat ik daaraan moest denken.
Ondanks dat ik helemaal niet weet hoe het voelt om in een gevangenis te zitten (hoewel, die 25 weken kliniek voelde redelijk gevangen), voelt het soms wel alsof ik vast zit. De ene dag vaster dan de andere dag, maar toch. Vastzitten in en met jezelf terwijl je daar niet doelbewust stomme risico’s voor hebt genomen en waarbij je geen regels hebt overtreden zou toch geen vijf tot zeven jaar moeten opleveren? En ook na die vijf jaar (als ik dat aanhoud dan ben ik nu tenminste op de helft, ongeveer, wiskunde was nooit echt mijn sterkste punt, dat komt me nu wel even goed uit) moet ik nog maar zien hoe mijn leven er voorstaat.
En ja, dit heb ik al vaker gezegd, niemand weet hoe zijn leven er over vijf jaar uitziet, maar toen ik nog niet ziek was, zag het er in mijn gedachten een stuk rooskleuriger uit als ik dacht aan de toekomst dan nu ik weet dat ik van alles mankeer.
Soms voelt al die therapie dus als complete tijdsverspilling. Ze zeggen zelf al dat ze niet weten of de pijn ooit weg zal gaan. En dat was nou net waarom ik bijna 2 jaar geleden (6 augustus 2013) die kliniek inging. Ik wilde van de pijn af, of anders leren hoe ik ermee om moest gaan. En ik dacht dat ik dat wel even zou doen. Ik wilde zó graag denken dat ik dat wel even zou doen. En nu na twee jaar heb ik eindelijk door dat het geen kwestie is van ‘even doen’, al weet ik nog steeds niet wat voor kwestie het dan wel is.
Als ik heel realistisch ben, wil ik dit eigenlijk niet nog drie jaar moeten doen (laat staan nog vijf). En als ik heel eerlijk ben, dan vind ik het gewoon vreselijk oneerlijk dat ik blijkbaar vijf tot zeven jaar opgelegd heb gekregen zonder dat daar een eerlijk proces aan vooraf is gegaan.
Geen idee hoe ik daar nu weer mee om moet gaan, ik weet alleen dat ik er blijkbaar mee om moet gaan. Simpelweg omdat het leven nou eenmaal niet eerlijk is en het daar ook niet om gaat. Mijn eigen persoonlijke proces is geen rechtszaak waarbij wordt toegezien op bewijsvoering en rechtvaardigheid. Hoewel het wel een proces is van oorzaak en gevolg en het uitzoeken welke oorzaak leidt tot welk gevolg. Nu dus alleen nog uitzoeken hoe ik in de toekomst de gevolgen kan voorkomen. Dat hoeft niet nog drie jaar te duren, toch?
Rian Schrijft 