En dan bedoel ik niet dat het hip is om gestrest te zijn, al denk ik dat heel veel mensen onwetend flink lijden onder stress. Als ik zie hoe druk iedereen het heeft, hoe men geleefd wordt door de eigen agenda en daarbij ook nog vaak rekening houdt met de agenda’s van anderen, dan verbaast het mij niets dat (huis)artsen veel vage klachten afschrijven op stress.
Inmiddels durf ik zelfs wel te zeggen dat die artsen in driekwart van de gevallen waarschijnlijk ook gewoon gelijk hebben. Hoe hard de patiënt in kwestie het ook zal ontkennen. Ik was ook zo’n patiënt en trof helaas een huisarts die het waarschijnlijk wel goed zag, maar niet goed bracht.
Stress klinkt namelijk stom, het klinkt voor mij zelfs als een verwijt, als een oordeel. Ik leefde volgens mijn huisarts blijkbaar een leven dat ik niet aan zou kunnen? Wat was dat voor onzin? Ik genoot van wat ik deed (dacht ik), legde de lat hoog, voerde de druk op en leefde in een omgeving die daar nog een schepje bovenop deed. Bij iemand die zijn eigen ergste nachtmerrie is als het gaat om dingen goed willen én moeten doen, kan dat funest zijn.
Natuurlijk is mijn pijn en de uitval van meer factoren afhankelijk dan alleen stress, maar ik geloof inmiddels wel dat stress een ondergewaardeerde component achter veel gezondheidsproblemen is.
Al is dat één kant van het verhaal en kom ik nu bij de titel van deze blog; Stress is hip. De therapieën om mensen te resetten, mindful te laten zijn, in balans te laten komen, te laten aarden, zichzelf te leren kennen en zijn, zichzelf op nummer één te zetten of hoe je het nog meer wilt noemen schieten als paddenstoelen uit de grond. En zoals het vaak gaat met dingen die snel opkomen omdat er vraag naar is, hangt er vaak een behoorlijk, niet vergoed, prijskaartje aan.
En dat is op zich allemaal niet zo erg, soms is wat aandacht voor jezelf helemaal niet verkeerd. En als je je goed voelt bij wekelijkse gesprekken, massages, floating, paleo, injecties (waarmee??) en weet ik wat er nog meer is, moet je dat vooral doen. Als je het kunt opbrengen en hierdoor werkelijk tot rust komt, de stress uit je systeem krijgt én leert hoe je in de toekomst beter voor jezelf zorgt is dat het ook best waard. Maar ergens betwijfel ik bij heel veel van deze wondermiddelen het lange termijn effect.
Ook toen ik net begon met ‘kwakkelen’ en in het ziekenhuis geen bevredigende verklaring vond, heb ik mijn heil gezocht bij de wonderartsen die voor een flink uurloon op mijn bekken timmerden, kaarsen branden en beterschap beloofden. Die beterschap was er vaak ook wel. Even. Om me daarna weer vol het schip in te laten gaan. Want als je denkt dat je nu beter bent gemaakt (en dat beloofden ze me echt) dan ga je er gewoon weer vol tegenaan. Pak je je op wat je hebt laten liggen en knok je keihard om je achterstanden weer in te lopen.
En als je dan niet hebt geleerd waarom je pijn hebt, waarom je lichaam moeilijk doet en waarom je hoofd je benen blokkeert dan doe je het lange termijn effect al meteen weer teniet.
Mijn cynische kant ziet dan ook weer een hoop goeroes binnenlopen op de vage klachten die een resultaat zijn van onze zelf gecreëerde prestatiemaatschappij. Misschien moeten we het niet zoeken bij deze goeroes, therapieën en diëten. Misschien moeten we het eens zoeken bij onszelf. Waarom leven we eigenlijk zo met die agenda in onze hand? Waarom durven we onze telefoon (tevens compacte computer, agenda en wekker) zo weinig thuis te laten of simpelweg uit te zetten? Voor wie zijn we eigenlijk altijd bereikbaar en voor wie wil ik nou eigenlijk zó graag weer productief en werkzaam zijn. En waarom kan ik mijn goeroe niet vinden?
Zelfs nu stress hip lijkt te zijn en de markt overspoeld wordt met middelen ertegen heb ik mijn middel nog niet gevonden. Misschien had dit er in 2002 moeten zijn, 2002, toen de pijn begon…
Rian Schrijft 