De afgelopen tijd heb ik hard gewerkt aan herstel. Dat klinkt gek, want de pijn is niet minder en de uitval ook niet. Ik zou bijna zeggen integendeel zelfs. Maar nieuwe medicijnen laten mijn hoofd weer wat lichter worden en na de aanschaf van een volledig elektrische handbike is mijn wereld ook weer wat groter geworden. Dit met elkaar gecombineerd maakt dat ik me ondanks de pijn en alle gedoe van mijn lijf toch wat beter ben gaan voelen.
Daar zitten echter ook een paar nadelen aan. Hoe meer ruimte in mijn hoofd en meer mogelijkheden om er, in mijn eentje, op uit te kunnen hoe zwaarder ik mezelf belast. Leuk dat mijn hoofd het weer doet, maar als ik dan vervolgens weer met extra morfine verkrampt en trillend van de spierspanning in mijn bed lig, dan word ik toch wel weer wat verdrietig. Want ook al heb ik besloten meer te rollen om zo meer energie voor anderen dingen te houden, het lijf blijft maar beperkt belastbaar.
En met de herfst weer een beetje in zicht (het wordt zaterdag maar 16 graden, zeggen ze!) dient zich dan ook een probleem aan met betrekking tot de e-bike. Tweedehands een goed passende aankoppelfiets met ondersteuning vinden is vreselijk moeilijk, dus toen ik deze volledig elektrische voor een zeer goede prijs aangeboden zag worden, twijfelde ik geen moment. Je koppelt het ding aan, geeft gas en bent weg. Ik heb er in een maand of vier al dik 600 kilometer opzitten en het voelt ontzettend goed dat ik weer zelfstandig wat verder van huis kan. Echter, ik zit stil. En dat is prima te doen als het boven de 20 graden is, maar onlangs vertrok ik ’s ochtends om half 9 met een temperatuur van rond de 15 graden en dat was een stuk minder fijn.
Kou is domweg funest. En ondanks de trui en winterjas(!) begon ik na een paar kilometer al flink te kleumen. En dan ga ik trillen, heb ik de spieren in mijn schouders, nek en rug niet meer onder controle en gaan ze op scherp. Wat natuurlijk pijn oplevert. En dat had ik nou net al wel genoeg. Maar ik heb nu geproefd aan de vrijheid van het ‘fietsen’, hoe ga ik dan nu de winter doorkomen?

Vroeger fietsten we zo’n 10 kilometer naar school, dat was dan in de winter wel even koud, maar binnen twee kilometer trok ik meestal mijn handschoenen weer uit omdat dan de inwendige kachel  op gang was gekomen. Later op de scooter had ik het veel kouder dan ik het ooit op de fiets had gehad, ondanks meer kleren, de jas waarin ik een michelinpoppetje werd, een regenpak tegen de kou, skiwanten en een meterslange sjaal. De scooter vergelijk ik met mijn volledig elektrische handbike en ik denk dat als ik zelf mee moet bewegen, ik ook bij lagere temperaturen nog mijn vrijheid en grotere wereld heb.
Dat brengt mij dus terug bij mijn eerste hartewens, een aankoppelbare handbike met elektrische ondersteuning. Nadeel is dat deze tweedehands moeilijk te vinden zijn, en omdat ik de pijn in mijn lijf niet erger wil maken, moet het ook wel passen bij mijn rolstoel én bij mij.
Van de gemeente hoef ik niets te verwachten, ik heb een vervoersvoorziening in de vorm van regiotaxi en op een fiets komt een eigen bijdrage. Prima, maar doordat ik een man heb, mag hij dat dus ophoesten. Alsof hij nog niet genoeg moet doen en laten voor mij, of in verband met mij.

In mijn leven heb ik ooit 800 gulden voor een splinternieuwe fiets betaald. Daarna nooit meer dan 250 euro voor een degelijke stadstrapper waarmee ik overal kwam waar ik wilde komen. Wil je iets voor aan je rolstoel, dan verandert de markt compleet. Ik heb een tasje voor mijn mobiel en bankpasjes die ik aan het frame van mijn stoel bevestig. Dit kostte 4 keer zoveel als een gemiddeld leuk tasje voor die spullen en dan is dit nog niet eens een leuk tasje. Wel praktisch.
Maar goed, een handbike op maat is dus ook ‘iets’ duurder dan een gewone elektrische fiets. Ik heb een oplossing gevonden bij een firma die van gewone fietsonderdelen een handbike heeft weten te fabrieken. Je kunt daar je handbike kopen en hem bij de fietsspecialist om de hoek laten onderhouden. Een bedrijf dat is ontstaan uit onvrede met de belachelijk hoge prijzen voor handbikes, maar waar een maatoplossing alsnog 4000 euro moet kosten (Handbike).
Veel geld, heel veel geld, maar na wat onderzoek weet ik dat dat wel een eerlijke prijs is. Jammer is alleen dat ik dat niet zomaar uit mijn mouw kan schudden. Maar ik wil zo graag fietsen. Dus nu ben ik in dubio. Ga ik een actie op touw zetten? Een profiel aanmaken op een crowdfundsite en kijken of ik van familie en vrienden vast voor de komende jaren verjaardags- en kerstcadeautjes kan krijgen in de vorm van een bijdrage bij een handbike?
Ik durf niet zo goed, het voelt als bedelen tussen een zee aan echt goede doelen. Aan de andere kant is een handbike ook best een goed doel. Beweging is goed, voor mijn lijf, maar zeker ook voor mijn hoofd. Zelfstandigheid is goud waard, dat heb ik de afgelopen tijd wel ervaren. Dat wil ik niet meer kwijt. Zal ik het doen?