Elke dag voel ik het wel een keer. Schuldgevoel naar Ralf, omdat ik zoveel niet kan. Schuldgevoel naar vrienden, omdat ik ze weer moet vragen naar mij toe te komen. Schuldgevoel als ik even heb kunnen genieten op stal, terwijl ik te onstabiel ben om te werken. Altijd weer dat schuldgevoel. En daarbij verdriet, eeuwig verdriet omdat ik zo graag zoveel meer wil dan ik kan.

En juist op stal kan ik dat verdriet even parkeren. Wat dat betreft is de keuze voor Jasper de beste in lange tijd geweest. Als ik te veel pijn heb of te moe ben, dan hoef ik van hem niets anders te doen dan hem een knuffel te geven. Nouja, wel liefst ook met een appeltje erbij natuurlijk.
Als ik verdrietig ben word ik getroost door zijn snuit in mijn gezicht. Die snuit duwt hij overigens ook in mijn gezicht als ik niet verdrietig ben hoor. Hij houdt gewoon van gezichten en knuffelen en snuffelen. Het is niet zo dat ik denk dat hij bijzondere krachten of gaven bezit om mij te troosten, maar zijn hoge aaibaarheidsfactor en karakter waar de vrolijkheid vanaf spat zijn wel enorme lichtpunten in mijn dagen.
Daarbij is dit paard, net als vele andere paarden die ik in de loop der tijd in mijn hart heb gesloten, een spiegel (al had ik dat in het verleden niet zo door). Op de grond is hij lief en geduldig met me, kruip ik op zijn rug, dat laat ie me precies voelen wat ik aan het negeren ben. Heb ik spanning in mijn lijf, dan voel ik spanning in zijn lijf. Ben ik druk in mijn hoofd en ongeconcentreerd, dan is hij druk in zijn hoofd en nog ongeconcentreerder. Schrik ik dan omdat hij ergens van schrikt (wat ik dus feitelijk zelf veroorzaak) en ga ik krampachtig doen en mijn teugels strakker pakken, dan komt het niet meer goed met rijden. Dan hebben we geen plezier en stap ik ellendig en verdrietig af.
Al binnen drie maanden heeft ook hij me geleerd (met hulp van mijn instructeur) dat ik me op zijn rug alleen met hem moet bezighouden. Dat ik mijn hoofd leeg moet maken (of gewoon ‘roze’), mijn ademhaling laag moet houden en mijn schouders recht en toch ontspannen.

Ik ga door met deze jonge, reusachtige lieverd waar ik met zijn voorgangers gebleven ben. En zelfs daar voel ik me weleens schuldig over. Dat ik gewoon door ben gegaan, terwijl ik hun moet gaan missen. Maar ik begin me langzaam te realiseren dat daar de essentie van het bestaan misschien wel in zit. Doorgaan en genieten aan de ene kant, afscheid nemen en accepteren wat niet meer is aan de andere kant.
Ik wil me niet meer schuldig voelen als ik geniet van mijn paard, als ik geniet van een middag met vrienden. Ik wil gewoon blij zijn dat het kon en dat mijn vrienden naar mij toekwamen. Als ik daardoor wéér niet toekom aan de afwas is dat maar jammer, die doe ik dan morgen wel (of overmorgen).
Ik weet ook dat die relatief kleine dingen er niet voor zorgen dat ik niet kan werken, daar is dat grote ding ‘mijn lichaam’ de oorzaak van. Het is al erg genoeg dat ik daar verdrietig over ben, dat schuldgevoel kan ik er echt niet bij gebruiken! Misschien moet ik ook mijn dagelijkse leven anders gaan benaderen, met mijn hoofd leeg, mijn ademhaling laag en mijn schouders recht.
Een leven zonder schuldgevoel heb ik nog lang niet, misschien komt het ook wel nooit. Maar volgens mij komt de eerste dag zonder schuldgevoel wel steeds wat dichterbij.