Gisteren hadden we de familiebarbecue. En dat was erg gezellig. Goed en leuk om elkaar weer eens te zien en bij te praten. Iedereen is immers altijd druk met werk, gezin en eigen dingen en dan wil familie er nog weleens bij in schieten. Hoewel ik ook wel graag anders wil laten denken vind ik dat soms best jammer.
Eenmaal gesetteld in een fijne stoel met voetenbankje met een bekertje -erg lekkere- rosé en de nodige stukken vlees, goede salades en stukken brood vond ik het goed toeven. Heel even ging door me heen dat ik me eens niet zo aan moest stellen, dit was toch ook met mijn lijf best vol te houden. Op dat moment vond ik alle afgewogen argumenten om wel of niet te komen die de afgelopen tijd door mijn hoofd waren gegaan maar dikke onzin.
Aan het einde van de avond ging het lopen al wel weer erg moeizaam, deed mijn rug wel erg veel pijn en kon ik een paar valpartijen nog net voorkomen. Maar heel even had ik toch echt gedacht dat het zelfs goed ging, dat ik dit soort dingen best kon, dat het toch tussen mijn oren zit dat ik er zo weinig op uit ga. Het zal de rosé in combinatie met de morfine zijn geweest.
Vandaag was ik heel vroeg wakker. Wakker van de pijn. Mijn benen schoten in rare spierkrampen onder het dekbed vandaan. Mijn rug voelt alsof een olifantenfamilie ‘hoopje op Rian’ heeft gespeeld terwijl ik sliep. En hoe ik mijn tenen zou kunnen bewegen is me een raadsel.
Dat is dus de rekening die ik moet betalen voor een dagje weg. En of dat dagje nou leuk en gezellig was of niet, de rekening is altijd een soort van gelijk. Daarom ben ik dus altijd aan het afwegen. Is dit me de rekening waard? Wat ik wil ik verder nog doen deze week? En vooral: heb ik voldoende tijd om weer bij te komen?
Gelukkig is het nu het resultaat van een geslaagd uitje waarbij ik ontzettend heb gelachen, goede gesprekken heb gevoerd en ook nog eens lekker heb gegeten.
Rian Schrijft 