Vandaag de dag ben ik ruim een half jaar trotse bezitter én gebruiker van mijn handbike. Ik heb er inmiddels dik 600 kilometer opzitten en aanstaande zaterdag ga ik mijn eerste georganiseerde tocht meefietsen. Ik heb er zin in!

Vanaf dat ik mijn handbike had zat ik te popelen om hem te gebruiken. Ergens achterin mijn hoofd hingen wel de woorden van dokter B. dat ik rustig aan moest beginnen enzo, maar al vrij vlot durfde ik het aan om naar de manege te fietsen. De wind door mijn haar en druk met trappen, versnellingen en standen van de hulpmotor leren kennen en met genieten van het feit dat ik het nu helemaal zelf deed.
Mentaal is het handbiken voor mij zo’n verschil met de volledig elektrische aankoppelbike die ik eerder op de kop had getikt. Toen voelde ik me een tikje lui en raar en vooral gehandicapt. Terwijl ik me nu vrij, actief en bijzonder voel. Al komt dat bijzonder voelen vooral door de mensen die ik onderweg tegen kom. Want blijkbaar rijden er hier in de omgeving niet heel veel handbikes rond. Ik ben zo’n bezienswaardigheid dat het me verbaast dat er nog geen mensen zijn gevallen, het water in zijn gefietst of hun auto tegen een paaltje hebben gezet. Onlangs was er een automobilist zo druk met kijken wat hij nou passeerde dat hij vergat gas te geven en zijn auto afsloeg.
Dit staat wel met stip op de eerste plaats in het rijtje bijzondere dingen die ik heb ervaren met de handbike. Op nummer twee staan de mensen die me ‘zo ontzettend knap’ vinden. Ik leg dan telkens uit dat ik wel met elektrische ondersteuning fiets, maar dan nog vinden ze me knap. Nouja, ik heb het ding niet zelf uitgevonden of gemaakt, maar als mensen me knap willen vinden omdat ik -op mijn manier- fiets, dan vind ik dat prima. De winter moet nog komen, we zullen zien hoe knap ik blijf..
Ook in het rijtje van opvallende dingen was de ervaring dat passerende mede-handbikers naar me zwaaien. Ik vroeg me eerst af of ik die persoon had moeten kennen, maar bedacht me later dat het misschien wel een soort motorrijders-groet was. Al weet ik niet of motorrijders elkaar nu nog steeds groeten eigenlijk. Maar ik vind het wel een gezellig gebruik.
Eén van de leukste dingen die ik tot nu toe heb meegemaakt was toen er een skeeleraar vroeg of hij even in mijn slipstream mocht meeliften. Zo kon ie een paar kilometer tot een hogere snelheid komen dan in zijn eentje. Hij liet zijn vrouw er zelfs voor achter! Best grappig, toch?

Met mooi weer fiets ik ook naar therapie in Zeist. Daarna ben ik wel uitgeput, maar het is zo fijn om na een afspraak daar op mijn eigen tijd door de natuur naar huis te kunnen fietsen dat ik dat er wel voor over heb. Ik word van Zeist meestal mentaal erg moe, maar nu tenminste ook fysiek, dat helpt ook weer met slapen, wat voor mij helemaal niet verkeerd is.

Naast deze fijne bijkomstigheden is het ook gewoon prettig om weer met de fiets boodschappen te kunnen doen. Ik gooi de rugzak aan mijn stoel vol, doe nog wat boodschappen in het netje onder mijn stoel, leg tot slot nog wat dingen in het kratje op mijn bagagedrager en fiets probleemloos bepakt en bezakt met de hele handel naar huis. Geen gedoe met een te zwaar beladen stoel om nog fatsoenlijk kracht op mijn hoepels te kunnen zetten en ook geen problemen met door het tunneltje weer de helling omhoog richting huis komen met te veel gewicht aan mijn stoel. 

Ik ben dus dolblij met mijn handbike en ben elke dag nog zo dankbaar dat de mensen om mij heen me hebben geholpen om hem aan te kunnen schaffen. Ik denk niet dat ik van te voren kon weten hoe ik gelukkig ik van het fietsen word en desondanks hebben jullie dat wel zo ingeschat en dat maakt mijn hernieuwde fiets-vrijheid nog mooier!!