Bijna ben ik jarig. En dat vind ik best bijzonder. Vorig jaar was ik ervan overtuigd dat ik voor de laatste keer jarig zou zijn. Het hoefde voor mij niet meer.
In maart gaf ik Ralf mijn opgespaarde medicatie, zodat ik het niet in één keer gebruiken zou. Ondertussen had ik ook veel gesprekken met dokter B. Over zelfmoord, over euthanasie, over het wel of niet, over wat ik achter zou laten, over wat ik wenste. Ik wenste niets meer. De stilte van de dood en het niet weten hoe het afloopt leken mij prima. Het grote niets was mijn enige verlangen.
Dokter B. steunde me waar ze kon, was bereid me op mijn weg richting euthanasie te begeleiden, als ik haar beloofde contact op te nemen als ik weg dreigde te zakken in het diepste zwart. En dat deed ik, want als ik wat beloof, dan zal ik er alles aan doen om me aan mijn belofte te houden.
Dokter B. liet me nog een keer medicatie proberen en onder het mom dat euthanasie pas een optie zou zijn als je alles geprobeerd had en het feit dat ik dacht dat ik me onmogelijk nog slechter kon gaan voelen begon ik aan die nieuwe pillen.
Naast die pillen had ik wekelijks contact met dokter B. Ging ik wekelijks naar mijn psycholoog en had ik dagelijks paniek en tranen. Tot na een aantal weken de tranen wegbleven en ook de paniek eindelijk wat afzakte. Het werd rustiger in mijn hoofd.
Ik begreep er niets van, de dosis medicatie is vrij minimaal, maar maakte dat echt dat ik anders ging voelen en denken? Dat zorgde overigens eerst voor nieuwe paniek, want je bent wat je denkt en als je gedachten niet meer van jou lijken te komen, maar van pillen, wie ben je dan eigenlijk?? Dat resulteerde in weer een goed gesprek met dokter B. Ze overtuigde me dat ik ben wie ik ben, dat die pillen me alleen maar helpen de benodigde stofjes in mijn hersenen te reguleren en dat mijn dosis pillen zo laag is dat dat echt niet mijn hele zijn weg zou nemen.
Om de één of andere reden geloof ik dokter B. Vanaf dat zij aan mijn behandelteam is toegevoegd hebben we gepraat, ruzie gemaakt, heb ik haar beschuldigd en heeft zij mij uitgelegd. Ze geloofde me toen ik haar beloofde contact op te nemen als het niet meer zou gaan, al zei ze later tegen Ralf dat ze dat ook wel een beetje spannend vond en achteraf blij was dat haar vertrouwen terecht was gebleken. Ze voelt niet als een dokter, maar als een sparringpartner waarbij ik mijn gekste gedachten uit kan spreken. En zij deelt haar gedachten over mij en blijft me vertellen dat ik altijd een keuze heb en dat ik zelf nog altijd mag beslissen.
Ik denk dat ik dankzij dokter B. beslis dat ik mijn laatste verjaardag nog niet heb gehad en ook dit jaar niet ga hebben. Ik heb weer plannen, ik heb weer wensen. En bovenal is mijn hoofd niet meer pikzwart.
Natuurlijk heb ik nog zo mijn dagen dat ik alles stom vind, daar doen ook die pillen niets aan af. Ik ben nog steeds aan het werk om vijf van de zeven dagen met een tevreden gevoel te gaan slapen. Ik word nog steeds ontzettend gefrustreerd van de pijn en van de toename ervan na een leuke dag. Maar het bestaat inmiddels naast elkaar. Ik kan boos zijn op mijn lijf en het niet functioneren ervan, terwijl ik ook nageniet van een leuke dag. Dus kom maar op met die verjaardag!
PS. Mocht je me een verjaardagscadeautje willen geven, dan kan dat hier: crowdfund voor een fiets 🙂
Rian Schrijft 