Twee jaar geleden ben ik min of meer gedwongen afgekickt van de pijnstillers. Dat ging zoals ik gewend ben niet helemaal zoals men het me had voorgesteld. Door verkeerde omrekenformules was ik na 2 weken ziek als een hond en een soort van cold turkey van de grootste dosis af. Drie weken later besloot ik met het laatste beetje dan maar in één keer te stoppen, de fysieke verslaving had ik namelijk al overwonnen in het weekend dat ik zwetend, klappertandend en met en hartslag van 180 door in mijn bed woelde.
Ongeveer tegelijk werd de eerste lockdown afgekondigd. Ik kreeg dus een hoop rust (fysiek in elk geval) om bij te komen en te wennen aan een leven waarin ik geen scherpe randjes weg kon toveren met morfine. En dat ging me nog best goed af. Al mis ik tot op de dag van vandaag dat magische momentje van een extra pilletje nog steeds.

Inmiddels zijn we ik weet niet hoeveel soorten lockdowns verder en mogen we weer meer gezellige dingen ondernemen. Festivals zitten er nog niet in, maar er was wel weer een dag wedstrijd op de manege. Ik reed zelf niet mee voor de prijzen, maar wilde wel graag voorrijden bij de kleintjes, dus nadat ik Jasper mooi had gemaakt voor zijn wedstrijdproefjes, mocht ik zelf in het zadel voor het voorrijden. 

Al met al was ik zo’n zeven uurtjes in de benen. Al vind ik dat die op Jasper z’n sterke rug niet meetellen, want toen ging het nog best goed met me, op het paard heb ik nog steeds het minste pijn. Maar daarna begon de ellende. Balans kwijt, pijn in mijn rug en de pijn in mijn benen wisselde af met juist niets meer voelen in mijn benen. Buiten dat het erg onaangenaam voelt, ook niet erg praktisch. 

Een aardige vader voor wiens dochter ik een proefje had voorgereden met Jasper, wilde mij wel thuisbrengen, zodat ik toch nog een beetje bijtijds in bad lag. Waar ik ben blijven liggen tot Ralf een paar uur later ook thuis was, zodat ik bij een valpartij bij het eruit klimmen niet uren op de vloer zou hoeven te blijven liggen. (ja, dat in bad gaan was misschien niet het beste idee van de dag)
Later, liggend in bed, voelde mijn hele lijf beurs en ik was dagen later nog steeds aan het herstellen. Van zeven uur. Van zijn op een plek waar ik op mijn gemak ben en van doen waar ik van houd. En ik kon geen pilletje pakken tegen de allerscherpste randjes. Ik kon alleen maar liggen, mijn spieren warm houden en janken van de pijn. Dat helpt trouwens ook maar erg beperkt en je krijgt er ook nog zere ogen van. 

Maar zo was het dus. Want tot twee jaar terug hadden we maandelijks zo’n dag. Wel op mijn dagelijkse dosis pijnstillers en met een extra pilletje ‘indien nodig’, dus ik deed het. Want ik wilde zo graag. En ik wil nog steeds graag. Maar ik weet nu even niet of ik het ook nog kan. Of dat ik het moet willen.
Natuurlijk maak ik mezelf niet verder stuk, na een week op bed en zelfs maar weinig Jasper, voelt mijn lijf inmiddels wel weer wat beter. Ik zit weer op de reguliere 5 à 6 als ik mijn pijn en ongemak zou moeten scoren op een schaal van 1 tot 10. En eerlijk gezegd kan ik die pijn net behapstukken. Ik kan er inmiddels best goed mee leven dat ik gedurende de hele dag regelmatig de rust van even liggen nodig heb. Juist door die regelmaat ging het de afgelopen maanden zelfs weleens naar een 3 of 4 qua pijnscore. En dan kon ik toch net weer wat meer doen. Beter opruimen en wat schoonmaken in huis, wat vaker even wat boodschappen halen, soms zelfs boodschappen doen én na een uurtje rusten dan ook nog koken.
En ja, als ik zo lees wat ik opschrijf vraag ik me ook af waar ik het over heb.. Maar zo zijn mijn dagen. Ik rust om naar Jasper te kunnen, en door de grote rust die blijkbaar komt met een pandemie waren er minder enorme pieken van activiteit waarbij ik mezelf tot het uiterste dreef en zodoende kabbelde ik mijn dagen compleet anders door.
Dus nu komt de stress. Wat moet ik doen als er weer meer leuks op de agenda zal verschijnen? Nooit meer naar een festival of gaaf concert gaan? Helemaal geen wedstrijddagjes meer bijwonen en helpen? Of mezelf begrenzen en maximaal een paar uurtjes gaan (en me daar dan ook aan houden als ik er ben en het zo gezellig is)? Of me erbij neerleggen dat het verdomd moeilijk blijft om te balanceren en dat ik daarom niet wekelijks, maar wel af en toe voor zo’n energievretende piek moet kiezen? 

De afgelopen week was niet leuk. Echt niet leuk. Ik zat vol met ‘ohja-momenten’ en doemgedachten dat het vanaf nu weer zo zal blijven. Ik realiseer me echter ook dat ik daar zelf bij ben. Dat ik moet kiezen, moet plannen en moet organiseren. Dingen waar ik doorgaans best heel goed in ben, alleen wel liever voor een ander. Zoals die lockdowns voor mij besloten dat dingen niet konden en niet hoefden, moet ik nu voor mezelf beslissen wat ik nodig vind en wat ik wel kan missen. Ik ben er nog niet over uit, ik wil me ook niet alleen laten leiden door pijn, ongemak en angst voor nog meer pijn en ongemak. Maar ik wil ook niet terug naar een leven van piek naar piek en tussentijds voornamelijk liggend mijn dagen doorkomen.
Hopelijk komt de wereld vanaf nu langzaam weer op gang en kan ik daar langzaamaan ook mijn weg in vinden.