Het schrijven lukt me op het moment niet zo goed. Mijn hoofd zit te vol en ik krijg het niet voor elkaar om van alle gedachten een kort en begrijpelijk stukje te maken.
Afgelopen nacht kwam dit gedichtje eruit. Pijnlijk, maar het drukt wel uit hoe ik me regelmatig voel.

 

M’n hoofd draait overuren
M’n lijf doet zo’n pijn
Ik snak naar het moment dat het allemaal over zal zijn.

Krakende wagens
Die lopen het langst
Straks word ik nog 100, daarvoor ben ik het bangst.

Niemand die van binnen kan zien
Terwijl iedereen het ergens wel weet
Ik vind het leven, míjn leven, onnoemelijk wreed.

De dag wordt de nacht, de nacht weer een dag
Malend en draaiend lig ik in m’n pijn
Hopend dat het morgen toch echt over zal zijn.