In drie weken afbouwen van medicatie die ik al ruim een jaar slikte, dan overstappen naar een ander middel en dan hopen dat dat zou werken tegen de pijn in mijn lijf en duisternis in mijn hoofd. Het klonk ambitieus, maar het afbouwen ging nog best soepel. Opnieuw beginnen met medicijnen die meer bijwerkingen en meer risico’s met zich meebrachten vanwege mijn overige medicijnen bleek iets te veel van het goede.
Afgelopen maandag moest ik beslissen of ik het nog een weekje door zou zetten of me te ziek voelde om door te gaan. Ik kon niet kiezen, want als ik zou stoppen voelde ik me een kneus zonder doorzettingsvermogen en als ik zou doorgaan wilde ik met mijn hoofd tegen beton slaan omdat niets meer hielp tegen de hoofdpijn die me scheel en misselijk liet zijn.
Dokter B. vond me dapper en zei dat ik groot gelijk had als ik stopte en dat zij het eigenlijk wel onverantwoord vond om door te gaan. Als de dokter het zegt, dan is het goed, dan hoef ik niet meer te doen of het nog gaat. Dan mag ik me erbij neerleggen dat ik me echt vreselijk voelde en dus ben ik gestopt met de nieuwe medicatie.
Met angst en beven trouwens. Want stoppen hield in dat ik voor het eerst sinds ruim een jaar zonder iets van antidepressiva in mijn bloed zou komen te staan (liggen) en wie weet hoe beroerd ik me daarop zou gaan voelen? Daarbij bleek er een leveringsprobleem met de medicijnen voor mijn maag en zodoende zat ik dus ineens met nog maar twee keer daags één tablet morfine. Plus vitaminen en paracetamol tegen die koppijn dan. Al zakt die gelukkig wel langzaam af naar wat een beter vol te houden vorm en ik werd vanmorgen zelfs zonder hoofdpijn wakker.

Maar ja, deze medicijnen zou ik proberen en óf ze zouden aanslaan óf we gingen weer evalueren. Dat ik er na een goede week weer mee zou ophouden was niet helemaal ingecalculeerd, want van de vorige pillen was ik ‘alleen maar’ een half jaar misselijk geweest. Niet echt een teken dat ik nu zo zou reageren dus. Of misschien wel, ik weet het niet. Omdat het nu te vroeg is om echt te evalueren gaan we eerst onderzoeken hoe ik op dergelijke medicatie reageer. Ik krijg over de post buisjes en instructies voor speekselonderzoek, aan de hand daarvan gaan we dan weer verder kijken. Waarschijnlijk verzint dokter B. dan nog wel een plan B en daarna een plan C en D.
Ze krijgen de tijd wel om tot ik 100 ben, denk ik weleens. Want het is duidelijk dat de meeste mensen om mij heen het veel te vroeg vinden om mijn handdoek in de ring te gooien. En dat is natuurlijk hartstikke lief allemaal. Ik wil alleen wel benadrukken dat het mijn handdoek is. En  misschien klinkt dat wel heel egoïstisch, dat bedoel ik juist niet. Want hoewel ik niet pretendeer de controle over mezelf 100% in handen te hebben, wil ik wel duidelijk maken dat ik enkel en alleen mijn eigen verantwoording ben. Ik zou dat zelf ook weleens zou willen afschuiven, maar het is natuurlijk wel een waarheid als een koe.
Dus medicijnen of geen medicijnen, liefdevolle aandacht, uitgesproken teleurstelling, waardering of verdriet ten spijt, ik zal het toch zelf moeten doen. En laten we eerlijk zijn, niemand weet hoe zijn of haar leven er over drie weken uit zal zien. Er gaan hordes mensen ’s ochtends de deur uit om ’s avonds niet meer thuis te komen. Er bestaat nog steeds geen vooruitziende blik, dus probeer ik de dag per dag te nemen.