Sinds ik in behandeling ben voor de altijd aanwezige pijn in mijn lijf hoor ik dat ik moet voelen. Dat begon tijdens mijn opname bij de fysio, waar ik erachter kwam dat het niet zo was dat ik meestal pijn had in één been. Als ik bewust mijn lijf afga en voel wat ik voel, dan doet er nog veel meer pijn dan ik zelf wil weten. Niet al te bewust met mijn lijf omgaan is dus beter vind ik.
Ik vergelijk het met opstaan met een beetje hoofdpijn. Ga je er te veel op in dat je hoofdpijn hebt, dan lig je een paar uur later geheid weer in bed. Begin je gewoon je dag, neem je desnoods twee paracetamolletjes en ga je lekker bezig, dan komt het of goed, of heb je pas ’s avonds als je er tijd voor hebt weer last van je hoofd.
Volgens mijn behandelaren heb ik de tweede methode zo lang toegepast met mijn pijn dat nu alle sensoren die met pijn te maken hebben wagenwijd openstaan. En daarbij gaan bij het minste of geringste alle alarmbellen nog eens extra af, worden er nog meer pijnprikkels naar mijn hersenen gestuurd en ben ik nog verder uitgeschakeld dan ik normaal gesproken al ben.
Op zich dus best logisch dat ik liever niet zo goed voel wat er nou eigenlijk in mijn lijf gebeurt en na al die tijd therapie ben ik er dan ook nog steeds niet van overtuigd wat het belang nou eigenlijk is van wél goed voelen. Sterker nog, toen mijn behandelaren het laatst hadden over een nieuwe therapie waarbij we eens niet in mijn hoofd bezig gaan, maar ons gaan richten op het voelen, schoot ik acuut in de stress. En na het eerste probeersel en  wat gezelligheid in de dagen erna was de pijn in mijn lijf op een schaal van 0 tot 10 weer minstens een 17.

Ik kan niets met vragen als ‘wat voel je nu?’ en ik kan nog minder met opmerkingen als ‘vertrouw op je lijf’. Dat lijf heeft me jaren geleden al in de steek gelaten, ik geloof niet dat het mijn vertrouwen nog verdient. En hoe dat voelt? Zwaar klote! Want het is wel mijn lijf en het is het enige dat ik heb. Maar hoe sluit je vrede met datgene wat je zo hard heeft laten vallen? Hoe laat je toe wat je voelt als dat wat je voelt je alleen maar angst inboezemt?
Daar geeft het vervolg op mijn behandeling hopelijk eens wat antwoorden op. Want hoewel het dus een hoop spanning, angst en stress oproept denk ik wel dat ik hiermee door moet gaan. Het gaat immers niet om iets dat te vervangen is. Over mannen zei mijn vader bij mijn eerste liefdesverdriet dat er meer mannen dan kerken zijn, en dat ze net treinen zijn, als je de ene mist, neem je gewoon de volgende. En hoewel dat natuurlijk niet zo simpel is als je verdrietig bent over een kerel, zit er wel een kern van waarheid in.
Helaas gaat die vlieger niet op als het gaat om je lichaam. Dus ik moet me wel bezig houden met wat ik voel en ik zal moeten leren daarmee om te gaan. Misschien leidt dat dan wel tot vertrouwen, maar dan wel graag een terecht vertrouwen!