Vandaag sta ik op non-actief. Nouja, ik heb wel de vaatwasser volgeladen en aangezet, maar heel veel meer komt er even niet uit mijn handen. Kan gebeuren. In mijn geval misschien wat onherroepelijker dan bij een ander, want bij mij moet dit zo nu en dan gebeuren, zodat ik weer energie op kan doen voor wat nog gaat komen.

Ik ben druk geweest de afgelopen tijd. Druk met leuke dingen. Minder therapie, dus meer tijd voor  Ralf, voor familie, voor vrienden, voor Jasper en voor het handbiken! En wat geniet ik van mijn handbike. Wegens de nog niet opgeruimde schuur staat deze nog in de woonkamer en elke ochtend als ik beneden kom kijk ik blij naar mijn handbike. Mijn handbike!
We hebben de eerste 100 kilometer al gemaakt met z’n tweetjes. Soms met iemand erbij, maar vooral in mijn eentje. En hoewel ik dat met de e-bike ook kon, voelt de handbike tig keer beter. Op de één of andere manier voelt het gewoon niet zo gehandicapt. Of ik met de e-bike op pad was of nu met de handbike, een boel bekijks heb ik toch wel. Maar nu beweeg ik, zet ik even iets meer kracht en ben ik de kijkende meute zo weer voorbij. Het voelt gewoon prettig om actief bezig te zijn en als gevolg daarvan de wind door je haar te voelen.
En Godzijdank doet de handbike precies wat ik hoopte. Ook als het wat frisser is, of als de wind gewoonweg koud waait, heb ik het niet koud, omdat ik in beweging ben. Een tshirt en bodywarmer zijn genoeg voor mij, terwijl ik een mevrouw in haar scootmobiel met winterjas en handschoenen zag. In mijn verbeelding zie ik de spieren op mijn bovenarmen al groeien en zo voel ik me soms net een beetje Popeye.

Maar ja, door het handbiken en de andere leuke dingen die ik toch vrij ineens ben gaan ondernemen is af en toe de energie ook gewoon helemaal op. En dat frustreert nog steeds. Wat dat betreft is er niet zoveel veranderd en ik denk ook niet dat dat ooit wel zal wennen. Dat maakt me soms wel bang, want als dat nooit went, val ik dan niet ook ooit weer terug in de depressie van het afgelopen jaar?
De mensen die een beetje begrijpen hoe lijf en geest met elkaar samenwerken zeggen dat als ik op tijd mijn rust neem, mijn dagen evenwichtig in blijf plannen en niet te veel hooi op mijn vork zal nemen het wel goed zal gaan. Natuurlijk met af en toe een off day, want dat heeft iedereen weleens en niet elke off day leidt tot de zwarte oneindige put die ik nog iets te vers in mijn geheugen heb zitten. 

Ik wil de goede flow van het moment niet laten overschaduwen door angst voor wat was en misschien wel niet meer zal komen. Dus het is nog steeds hard werken. Hard werken om mijn eigen gedachten niet met mij op de loop te laten gaan en hard werken om juist niet te hard van stapel te lopen. Of handbiken. Maar zelfs die laat ik vandaag even in de woonkamer staan, want het allerbeste aan die handbike is, is dat ie van mij is en dat ik er morgen dus ook mee op stap kan gaan!