Leuk, gezellig, uit eten met vriendinnen. Rolstoel wel mee, maar hee, de auto stond haast voor de deur van het restaurant, dus aan een arm kon ik het best zonder stoel, dacht ik. Even een soort van vergeten dat zitten ook een probleem is. Na 3 uur tafelen en ouwehoeren aan 2 armen terug naar de auto. Extra druk in m’n hoofd en lijf door de pijn en overprikkeldheid (is dat eigenlijk een woord?), maar het eten was lekker en de sfeer zo goed en het was gewoon zo prettig om er weer eens uit te zijn met vriendinnen.
Eenmaal huis in de rolstoel van de auto naar binnen gerold, ohja, ik voel en weet meteen weer waarom ik hem mee had genomen, ook het zitten is gewoon veel makkelijker met de juiste steun voor m’n rug en benen. In slow motion ben ik de trap op geklauterd en uiteindelijk in bed beland. Mijn standaard dosis pijnstillers gepakt en bij het gaan liggen voelde ik al dat het niet genoeg zou zijn. Mijn spieren verkrampt, opkomende hoofdpijn door de spanning in mijn schouders, nek en kaken. Dus ook nog maar een temazepam erin. Die kreeg ik voorgeschreven om te kunnen slapen en bijkomend voordeel is dat ze spierverslappend zijn. Maar een uur later ben ik nog wakker, het lekkere eten inmiddels al door het riool gespoeld. Over die calorieën hoef ik me niet meer druk te maken, al vraag ik me nu af hoeveel calorieën er zitten in de paracetamol die ik heb genomen omdat de hoofdpijn nog steeds erger werd. 

Inmiddels is het behoorlijk diep in de nacht, slapen is nog niet gelukt. Ik overweeg een mes in mijn eigen rug te steken om zo de zenuwen die me maar pijn blijven bezorgen zelf maar door te snijden. Waarom werkten die behandelingen daarvoor bij mij toch niet? Waarom word ik afgestraft voor een avondje ondoordacht gezellig zitten? En voel ik me morgen, of eigenlijk over een paar uur, wel goed genoeg om naar stal te handbiken en m’n paard te verzorgen en rijden?
Ik kan er nu niets meer aan veranderen, ik moet terugdenken aan de gezelligheid, het lachen en hoe lekker het eten was. Al bekruipt me zo dus ook de vraag of het voldoende was. Was het het waard of vind ik de prijs eigenlijk te hoog?

Zolang ik straks maar op m’n paard kan, of minstens even bij hem kan zijn, is het oké. Want ik heb hem al te veel niet gezien deze week en hij is juist mijn stabielste bron van puur geluk. De reden waarom ik doorgaans zorgvuldig plan, want van energie die ik aan hem besteed raak ik zelden overprikkeld of tot spugen toe gespannen.

Ik schrijf dit niet om zielig te doen. Ik heb een heel fijne avond gehad, maar voor elke fijne avond betaal ik wel een prijs. En als ik dan onnozel overmoedig ben en denk dat ik het zonder rolstoel wel af kan, is dit dus één van de dingen die kunnen gebeuren. Weer wat geleerd voor het volgende etentje, gewoon in m’n eigen stoel gaan zitten.